woensdag 15 september 2010

Tussen bramen en brandnetels


Patrick aan het werk tussen de bramenstruiken.

Denk niet dat onze routebouwer Patrick Jansen het makkelijk heeft. Een beetje achter zijn bureau zitten, tekeningen voor zich en een telefoon bij de hand. Ja, er moet veel worden geregeld voor de aanleg van een mtb-route op landgoed Twickel, maar soms moet er ook zwaar werk worden gedaan. Zoals wanneer er een strook moet worden uitgevlagd tussen metershoge braamstruiken en brandnetels.

'Kom je mee? Dan gaan we een stukje uitvlaggen'. Ik neem de uitnodiging van Patrick enthousiast aan. Zo kan ik eens met eigen ogen zien hoe het uitvlaggen van de route in zijn werk gaat. Slingerend tussen de bomen dwars door de natuur een pad bedenken, eigenlijk is het een soort jongensdroom.

Het eerste deel dat we woensdagochtend doen is een eitje. In het 'hondenbos' onder de A1 is ruimte zat voor een mooie trail. De beuken staan ver uit elkaar, de sloten zijn droog. Kreupelhout is er nauwelijks en de paar honderd meter die hier komt te liggen is zo klaar. Dat wil zeggen: er staan om de vier, vijf meter vlaggetjes waar de graafmachinist straks het pad gaat maken.


Deel twee is al iets andere koek. Vlak langs de A1 is ruimte, maar hier is het al meer begroeid en loop je er niet zo maar doorheen. Toch vorderen we redelijk snel in de richting van het talud waar straks een van de meest opwindende delen van de route komt te liggen. Hier gaan we straks een pad maken  op en neer langs de circa vijf meter hoge schuine wand.

We laten dat deel echter nog even zitten om ons te werpen op de bosstrook langs de A1 waar in het verleden motorrijders een pad langs het hek hebben gemaakt. Dat pad willen we zo weinig mogelijk gebruiken. De motorrijders zouden het waarschijnijk niet waarderen. Maar ook willen we wat meer bochten om het voor mountainbikers interessanter te maken.

En daar begint de ellende. Om hier een aparte, nieuwe track uit te zetten moeten we dwars door de bramenstruiken. Die staan soms wel een meter hoog. Er zit niet anders op dan het been heel hoog te heffen en de voet telkens bovenop de lange uitlopers met stekels te zetten. En dat is zwaarder dan je denkt.

Patrick trekt zich er niets van aan dat er geen einde aan deze beproeving lijkt te komen. Hij gaat stug door en steekt vlaggetje voor vlaggetje in de grond. Ik zelf vind het op gegeven moment wel goed, want het zweet staat me op de rug. 'Ik maak wel even wat foto's', zeg ik. Een mooie smoes om me naar makkelijker te begane oorden te verplaatsen.

We zijn er echter nog lang niet. Er volgt nog een flink stuk op het talud langs de Blokstegenweg waar de braamstruiken en brandnetels zo mogelijk nog hoger staan. Ik moet zeggen: ik heb wel bewondering voor Patrick.  Ik heb heel wat krassen op m'n benen staan en bij hem is het niet anders. Ik weet nu echter wel wat er bij komt kijken om hier doorheen te fietsen al zul je straks geen idee meer hebben wat voor wildernis het hier was.


3 opmerkingen:

  1. Fietsen maakt lenig.. Dat is wel weer duidelijk te zien!

    Grtz!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ha, ha, dat wordt een mooie zoektocht voor de kraanmachinist om al die vlaggetjes terug te vinden!

    Maar serieus: als er nu zoveel bramenstruiken zijn, hoe voorkom je dan in de toekomst dat het aangelegde pad overwoekerd wordt? Dat betekent wel voortdurend onderhoud plegen!

    Greetz, Gerard

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja, we zullen onderhoud moeten plegen. Hoe vaak we er langs moet weten we niet. Dat moet de ervaring uitwijzen. Maar we hebben heel wat mensen achter de hand en eventueel gaan we een bosmaaier inzetten. Daarmee is het zo gedaan.

    BeantwoordenVerwijderen